Istnieje wiele różnych rodzajów kompozytów dentystycznych, w tym cementy szkło-jonomerowe, kompozyty żywiczne i włókna nieorganiczne. Popularnym rodzajem uzupełnienia stomatologicznego są kompozyty pływające, ale to tylko kilka z różnych rodzajów kompozytów stomatologicznych. Tutaj omówimy ich zastosowanie i zalety. Poznaj także wady i zalety każdego rodzaju kompozytu.
Prezentowany tekst jest efektem naszych działań w partnerstwie z bezsennosc.info
Kompozyty żywiczne
Pomimo doskonałych właściwości fizycznych żywicznych kompozytów stomatologicznych, ich zastosowanie jest często ograniczone do specjalistycznych zabiegów estetycznych. Wskazania do stosowania kompozytów żywicznych obejmują odbudowę ubytków klasy I oraz ubytków powierzchni zęba. Przeciwwskazaniem jest wczesna próchnica na dolnych zębach trzonowych, wytrawianie i obszary ultrakonserwatywne. Wysoko oceniony produkt kompozytowy z żywicą wykaże sukces kliniczny w tych zastosowaniach. Dlatego przy wyborze odpowiedniej techniki aplikacji należy uwzględnić ograniczenia tego materiału.
Skład kompozytów różni się w zależności od rodzaju zastosowanego wypełniacza. Podstawowymi składnikami są monomery dimetakrylanu i wypełniacze. Wypełniaczami mogą być różne rodzaje szkła lub ceramiki. Trzeci komponent składa się z mniej istotnych dodatków, takich jak środki sprzęgające, pigmenty i inicjatory. Udział wypełniacza zmienia się w zależności od rodzaju użytej żywicy. Stosunek cząsteczek wypełniacza decyduje o trwałości i wytrzymałości żywicznego kompozytu stomatologicznego.
Żywiczne kompozyty stomatologiczne mają podobne wskaźniki przeżywalności jak amalgamat. Wskaźniki pięcioletniego przeżycia wynoszą 91,7%, natomiast wskaźniki przy dziesięcioletnim przeżyciu 82,2%. Ponadto mają porównywalne wskaźniki zużycia i złamań cusp. W związku z tym kompozyty żywiczne są obiecującym materiałem wypełnieniowym na przyszłość. Istnieją jednak pewne ograniczenia związane z tymi materiałami. Jeśli rozważasz zastosowanie kompozytów żywicznych do wykonania następnej odbudowy, upewnij się, że skonsultujesz się z dentystą, aby uzyskać więcej informacji.
Zalety żywicznych kompozytów stomatologicznych przewyższają ryzyko związane z próchnicą. Mogą one również zwiększyć trwałość uzupełnień. Ponadto produkty te są bioaktywne i mają właściwości terapeutyczne. Zahamowanie rozwoju próchnicy, modulacja biofilmu i ochrona otaczających struktur zęba to tylko niektóre z korzyści płynących z zastosowania żywicznych kompozytów stomatologicznych. Te udoskonalenia powinny przynieść korzyści zarówno pacjentom, jak i stomatologom. W dłuższej perspektywie kompozyty stomatologiczne na bazie żywicy zwiększą trwałość uzupełnień stomatologicznych i poprawią jakość życia pacjentów.
Cementy szkło-jonomerowe
Cement szkło-jonomerowy to bioaktywny materiał, który jest niezwykle mocny i twardy. Jego unikalny skład i właściwości mechaniczne sprawiają, że jest to wszechstronny materiał do odbudowy. Ze względu na swoją nieprzezierność doskonale nadaje się do naprawy uszkodzonej struktury zęba, a także posiada zdolność uwalniania fluoru. Cementy szkło-jonomerowe są często łączone z kompozytami na bazie żywicy w technice kanapkowej i mają lepsze właściwości fizyczne niż cementy konwencjonalne.
Główną zaletą cementów szkło-jonomerowych dla kompozytów stomatologicznych jest to, że łączą się z powierzchnią zęba. Działają one poprzez przyleganie do powierzchni szkliwa i zębiny zęba oraz zwiększanie pH ośrodka zewnętrznego. Efekt ten może być klinicznie korzystny w ochronie zębów przed dalszą próchnicą. Jednak niektórzy lekarze stomatolodzy mogą nadal odczuwać niepokój co do trwałości cementów szkło-jonomerowych.
Cement szkło-jonomerowy wiąże w ciągu dwóch do trzech minut od wymieszania. Reakcja ta wymaga włączenia wody. Woda w cementach szkło-jonomerowych zwiększa ich przezierność w miarę starzenia, co oznacza, że wiąże się z nimi więcej wody. Ponadto woda sprzyja uwalnianiu protonów. Badania FTIR potwierdziły to zjawisko. Jednak do pełnego zrozumienia mechanizmu działania cementów szkło-jonomerowych potrzebne są dalsze badania.
Skład cementów szkło-jonomerowych jest bardzo zróżnicowany. Składają się one przede wszystkim z tlenku glinu, krzemionki i wapnia. Zazwyczaj zawierają źródło fluoru, aby zapobiegać próchnicy, ale można dodać dodatkowe minerały, aby wspomóc demineralizację i zapobiec zakwaszeniu. Ponadto można je połączyć z żywicą, aby zwiększyć ich wytrzymałość.
Włókna nieorganiczne
Zawartość ładunku w nanowłóknach HAP jest bardzo zróżnicowana w zależności od materiału. Waha się od 0,02% do 0,48%, a zawartość ładunku na najwyższym poziomie, 40 wt%, skutkuje wytrzymałością na zginanie dwuosiowe 41,7 MPa. Zawartość ładunku w włóknach powinna być wystarczająco niska, aby spełnić wymagane właściwości mechaniczne. Zbyt wysoka zawartość ładunku prowadzi do pogorszenia właściwości mechanicznych kompozytu.
Jedną z metod poprawy wytrzymałości kompozytów stomatologicznych jest dodatek włókien nieorganicznych. Nanowypełniacze są włączane do żywicy i mogą zwiększyć wytrzymałość i właściwości zginania materiału. Nanowłókna mogą również zwiększyć wytrzymałość i moduł kompozytów stomatologicznych. Włókna te mają większą zdolność do zwiększania wytrzymałości kompozytów stomatologicznych niż ich tradycyjne odpowiedniki. Niemniej jednak, aby nanonapełniacze dobrze spełniały swoje zadanie, wymagają dużej wytrzymałości i ciągliwości.
Nanonapełniacze w kompozytach stomatologicznych mogą występować w postaci włókien polimerowych lub nieorganicznych. W niniejszej pracy przedstawiono trzy techniki wykorzystania nanowłókien i opisano efekty zastosowania każdej z nich. Zastosowanie włókien nieorganicznych potwierdzają przeprowadzone badania. Ponadto nanonapełniacze metaliczne mogą być stosowane w kompozytach stomatologicznych. Celem niniejszej pracy jest wykazanie skuteczności włókien nieorganicznych w kompozytach stomatologicznych.
Inną techniką zwiększenia wytrzymałości kompozytów jest wprowadzenie nanonapełniaczy. Nanonapełniacze to cząstki haloizytu, które są podzielone na bardzo małe segmenty. Są one rozmieszczone równomiernie w całym kompozycie. Chociaż nanorurki haloizytu są czynnikiem wzmacniającym, ich włączenie do kompozytów stomatologicznych może prowadzić do szkodliwych właściwości. Może to pogorszyć ogólną wydajność kompozytu stomatologicznego. W przypadku stosowania tej metody należy zapewnić równomierne rozproszenie cząstek wypełniacza, aby uniknąć wzrostu pęknięć.
Pływające kompozyty
W książce, Pływające kompozyty stomatologiczne i ich zastosowania, dowiesz się, jak wybrać odpowiedni wypełniacz do metamorfozy uśmiechu. Kompozyty składają się z matrycy oligomerowej na bazie żywicy i materiałów wypełniających, takich jak ceramika szklana lub szkło wypełniające. W przeciwieństwie do konwencjonalnych wypełniaczy, materiały te są egzotermiczne, wykazują wysoki skurcz i zużycie. Niektóre z zastosowań tego materiału to ubytki klasy I, naprawa niepróchnicowych wad powierzchni zęba oraz zapewnienie estetyki. Pływające kompozyty są najczęściej stosowane do uzupełnień kosmetycznych, ale mogą być szkodliwe w pewnych warunkach, takich jak wczesna próchnica na dolnych zębach trzonowych i zastosowania ultrakonserwatywne.
Pływające kompozyty stomatologiczne są doskonałą alternatywą dla wypełniaczy metalowych, ponieważ mają znacznie dłuższy czas pracy i mogą być bezpieczniej umieszczane w jamie ustnej. Zalet stosowania tego typu żywicy w stosunku do wypełnień metalowych jest kilka: mogą one trwać długo, nie odpryskują z zęba i są znacznie tańsze niż tradycyjne wypełnienia metalowe. Podczas gdy wypełnienia porcelanowe są lepsze pod względem estetycznym, kompozyty są tańsze i łatwiejsze w użyciu.
Przegląd badań Labauve J R, Hack G D, i Bashirelahi N wykazuje, że pływające kompozyty stomatologiczne są skuteczne w ochronie zębów. Te żywice dentystyczne mogą być również stosowane do ochrony przed biofilmami, a także mogą służyć jako nośnik dla bardziej skutecznych środków antybakteryjnych. Istotne jest jednak odrzucenie hipotezy zerowej dla wszystkich materiałów badawczych, a do takich zalicza się Floating Dental Composites and Their Uses
W badaniach Floating Dental Composites, ilość wody wchłanianej przez te kompozyty stomatologiczne jest różna. Ilość wody pochłanianej przez kompozyt zależy od jego położenia, a światło utwardzające wpływa na stopień konwersji. Naukowcy z Uniwersytetu Michigan prowadzili badania nad uwalnianiem składników wymywalnych z kompozytów stomatologicznych, a badanie elucji monomerów z kompozytów na bazie żywicy zostało opublikowane w Dent Mater 2010.
Kompozyty bezpośrednie
Stomatolodzy od dawna preferują kompozyty bezpośrednie nad amalgamatem, ponieważ te pierwsze mają wiele zalet w stosunku do swojego rywala. Pierwszą z nich jest mniejszy stres dla zespołu stomatologicznego. Kompozyty bezpośrednie wymagają niewielkiej preparacji zęba i nie wymagają pobierania wycisków, prowizorki ani korzystania z laboratorium. Kolejną zaletą stosowania kompozytów bezpośrednich jest to, że lekarz może w razie potrzeby dostosować i skorygować wszelkie problemy na fotelu. Możliwe jest również wykonanie makiet ostatecznych wyników, co może służyć jako doskonały materiał do budowania praktyki.
Początkowo wielu lekarzy sceptycznie odnosiło się do kompozytów bezpośrednich, ponieważ były one zbyt słabe i trudne do umieszczenia w jamie ustnej. Również wczesne cząstki wypełniacza kompozytowego były zbyt duże, około 10 um, co prowadziło do skubania i nadmiernego zużycia materiału. Ponadto odcienie żywicy kompozytowej były ograniczone, co utrudniało tworzenie estetycznych uzupełnień z żywicy. Na szczęście technologia aktywacji światłem zmieniła to wszystko. Dzisiejsi dentyści mogą z łatwością uzyskać pożądany przez siebie odcień, dając pacjentowi efekt końcowy, na który czekał.
W ciągu ostatnich 50 lat zastosowanie kompozytów bezpośrednich znacznie się rozwinęło, a w użyciu jest kilka rodzajów tworzyw sztucznych i materiałów kompozytowych. Jednak w 1955 roku dr Michael Buonocore zrewolucjonizował stomatologię, odkrywając, że wytrawianie szkliwa kwasem poprawia przyczepność tworzyw sztucznych. Po tym fakcie zastosowanie kompozytów stało się przełomowym uzupełnieniem w odcinku przednim. Podobnie na początku lat 80. XX wieku opracowano zastosowanie utwardzania światłem widzialnym.
Główną przeszkodą w stosowaniu kompozytów bezpośrednich w pracach stomatologicznych jest wrażliwość techniki. Ponieważ klej używany do umieszczania kompozytu bezpośredniego nie jest idealnym rozwiązaniem dla ubytków wypełnionych amalgamatem, dentyści są zmuszeni do użycia większej siły w celu ich upakowania. Ponadto nie mogą oni stosować amalgamatowych wzorów ubytków do kompozytów bezpośrednich, co może powodować otwarte kontakty i pęknięcia wierzchołków. Aby odnieść sukces, kompozyty bezpośrednie wymagają innego sposobu myślenia i zmiany paradygmatu.
Podobne tematy